نبوی نژاد/بعد از حل بحران هسته ای به فکر بحران محیط زیست باشیم

موضوع بحران هسته ای کشورمان که بعد از ده سال چاره اندیشی ، آزمون و خطا و فراز و فرودهای طبیعی و مصنوعی اش توانست در گرمای تابستان سال جاری در قالب توافق بزرگ قرن به سرانجام برسد. از یک سو در حالی سرور و شعفش را جشن گرفتیم که ته دلمان از فرصت سوزی ها و اتلاف های گزاف و خطا ها و فرودهای مثبوت در گذشته ی آن می سوخت. اما در دیگر سوی این سرانجام، ظهور و تولد امید بود که قدری آرامشمان میداد و التیاممان می بخشید. امید به اینکه ما می توانیم ،چون سلول توانستن و توانایی و دانایی در بطن ایرانی مسلمان و در آبستن تاریخ سراسر شکوهمند وتمدن منحصر به فرد ایران و ایرانی سرافراز، حیاتی جاودان و پر صلابت داشته است و جهان دیروز ، امروز و فردا هم همواره بر آن تعظیم ها نموده است. اما اینک پس از این فتح و پیروزی در گفتمان ورفتار و در جود، باید به فکر حل بحران و یا بحران های دیگرمان باشیم، با این امید که دیگر فرصت سوزی و خطا را بر ذات اندیشمند مان تحمیل نبینیم. آری محیط زیست ما مدتهاست که ناخوش است، ازبحران آب و سوختن جنگل هایش تا کشتار ها و تروریست پروری های بی سابقه در منطقه اش. از افزایش بیابان ها و گرد وخاکش، تا نسل کشی و معلولیت ها و فقر فراوان ارمغانش. واز فرسایش ها و تغییرات کشنده اش تا غارت ها و چپاول ها و زایش های انسانی اش، که گرگ دیگر انسانها شده اند. محیط زیستی که درآن عده ای از فرط پر خوری می میرند و عده ای نیز به جهت نخوردن هایشان- عده ای که مفرط شادی می برند و عده ای به وفور غم . چه بسیارند آنانی که به آسانی نفس ها می کشند و چه بسیارند که با شماره وسخت . براستی سنگینی و سلطه ی عده ای بر این نعمت همگانی چقدر جا را بر دیگران تنگ و سخت کرده است. از حجم زباله هایشان ، از غارت های گسترده شان ، و از ساخت زندگی آسان شان تا تحقیر کردن هایشان ، تهدید ها و تکبرها و سوزاندن هایشان ، همه و همه نشان از نا برابری و تخریب در این محیط را دارد، تا جائیکه این زیست یا نیست را گزینه های روی میزمان کرده اند. حال پس از آن نمایش قدرت تدبیر در رام کردن و مهار ساختن طرف هایی که تحریم مان کردند ویا نزد دول بی نام و نشانی تحقیرمان نمودند، نوبت آن است که با این پشتوانه بزرگ در گفتمان و اندیشه ، سراغ داخلی هایی برویم که از آتش سوختن خانه ی همسایه کباب ها می پزند، آنانی که در لباس های گوناگون بر آتش تحریم ها افروختند تا در پس آن بازار کاسبی خود را رونق بخشند. ویا اینکه با زورشان ، چنان بر زمین و ساحل و دریا و دکل و فضا و جنگل چسبید ند و خوردند که گویا جملگی ما ترک مطلق شان است و دیگران نیزرعیت و حقیران در خانه شان. آنانی که بانک ها را ،آن امنای سرمایه و ثروت این مردم را تسخیر کردند و ارقام نجومی بردند، در حالیکه بودند وهستند زوج های جوانی که در حسرت وام سه میلیونی شان برای ساخت زندگی ماندند که ماندند.آنانی که به کمک برخی دستگاه ها و مسئولین اداری که حافظ و امین اموال بیت المال میدانستیم چه رانت های ویرانگری را تصاحب نکردند، در حالیکه فراوان بودند ذی حقانی که از فرط بی توجهی و درهای بسته ، محیط زیست عذاب آوری را تجربه می کردند. آری امروز نوبت آن است که به مهار این جماعت ها پرداخته شود. به مذاکره و محاکمه آنان پرداخته گردد تا توافق زیست محیطی انجام شود که در آن حقوق همگان رسمیت یابد و داشتن محیط زیستی سالم و در خور شأن ،حق مسلم همه تلقی گردد. باشد که در پس این توافق زیستی ابعاد محیط زیست همگانی مان در جریان بازرسی های هر لحظه مردمانمان ، همواره عاری از هر گونه آلودگی ها گزارش گردد. انشاالله