شورشِ شادی!!!

قبل از هر چیز تاکید می کنم نگارنده مخالف شادی نبوده و نیست و جانماز آب نمی کشد و ادعای مذهبی بودن را هم ندارد.
اما:
این‌روزها شاهد کلیپ هایی در غرب کشور و به تبع آن‌ ایلام هستیم که آنرا شادی می نامند!!!
دامن طبيعت و اختلاط مفرط زن و مرد.
گاهی در گوشه ای پسران با شلوارهایی گشاد که شباهتی به لباس کوردی نداشته و مشهور به پاچه شیرازی یا عده ای آنرا لباس زندانی می نامند.
و طرف دیگر دخترکان شوخِ شنگی که پيچ مویشان حلقه ی دام بلا است و تيغ کمان ابرویشان دل هر رهگذری را نشانه!!!
البته‌ اگر خرده ای بر ضعف ایمان رهگذران و یا چشم چرانی عابران گرفته نشود!!!
تا اینجای کار مشکلی نیست و طبيعت هم بماند…
گاهی دولتمردان خود برنامه ریزی می کنند و بخشنامه صادر می کنند که جامعه را شاد کنيم و در سالنی سربسته باز شاهد هنرنمایی مختلط هستیم.
باز تاکید می کنم مخالف شادی نبوده و نیستیم اما ای وای برما اگر خود دولت پیمانکار این نوع شادی و نشاط باشد که در یکی از شهرستان ها در سالنی دولتی و سرپوشیده، درها بسته و سرها باز و سروران سرافراز و مسرور که صد درصد به اهداف فرهنگی دست پیدا کرديم!!!

چقدر بیکاریم ما که شادی را دولتی کرده و به خود مردم و خانواده‌ ها واگذار نمی کنیم و حالا که نشد مردم را به زور بهشت ببریم، می خواهیم آنها را به زور به جهنم ببریم!!!

من نمی دانم چرا جامعه ی ما همیشه در قبض و بسط، شل و سفت کردن، افراط و تفریط گرفتاریم با این وضعیت امروز که با صدور بخشنامه ای که مردم شهر به هوش باشید، هر چه دارید و ندارید، بپوشيد و برقصید و بخندید و….
نمی دانم چرا ما همیشه از یک طرف بام می افتیم
نه به آن گیرهایی که در روزگار نسل بدبخت ما به دستگاه ویدئو، شلوار، موی سر، ماهواره و بعد اخیرا” روسری با این همه حاشیه و هزینه، نه به این بی شادی بی قید و شرط و بی قید و بند که چوب حراج به تمام ارزش هایی که خود سالها فریادشان زدیم که یهویی همه چیز را به قول کوردی
” وره لا” کردیم!!!
بنده باز تاکید می کنم مخالف شادی نبوده و نیستم اما این نوع شادی (برقص و بکوب) باید در درون خانواده باشد در محافل خصوصی و یا حداقل مردم بصورت خود جوش در گوشه ای اختصاصی نه اینکه دولت پیمانکار این ابتذال باشد و یا یک مرتبه شاهد چیزی شبیه ویدئوهای به نام شادی باشیم و فراتر از کردستان عراق!!!
این چه تدبیری است که به جای توازن بین جمهوريت و اسلامیت نوبتی آنها را شل و سفت می کنیم!!!
دولت اگر دنبال ایجاد شادی و نشاط هست، این امر با دستپاچگی و بدون برنامه ریزی حاصل نخواهد گردید
اگر در طول سال مجوز برگزاری کنسرت ها را صادر، و مردم شسته و رفته و با کلاس در کنسرت های سنتی، مردمی و… حضور یابند
اگر در مدارس بصورت فنی و کارشناسی شادی را ایجاد، اگرحامی مراکز هنری در تمام رشته ها از نقاشی تا موسیقی باشیم
اگر علاوه بر راهیان نور برای برگزاری اردوهای استانی برنامه‌ ریزی
اگر از مسابقات ورزشی حمایت کنیم
اگر مسابقات فرهنگی در محلات برگزار
اگر جشنواره‌ های مختلف از سنتی تا غذاهای بومی _ محلی در محلات تا مرحله استانی اجرا
اگر در محلات مراکز مشاوره‌ و روانشناسی با حمایت دولت ایجاد کنیم
و دهها اگر دیگر…
بدون شک شاهد این همه به هم ریختگی فرهنگی و فاش بگویم ابتذال نخواهيم بود

عده ای کت شلوار پوش بدون کراوات با اندکی ته ریش شاهد شادی زودگذر بی نتیجه نخواهند بود که عصر در هنگام اذان خدای را شاکر باشند که چند هزار نفر قربتا” الی اله پای کار آوردند، رقصیدند و خندیدند و… سپس اندکی پس از اذان ماه مبارک افطار و دو رکعت نماز بین صلاتین و خرسند از اینکه امروز مفید واقع شدند و خلایق را شاد، مشکلات حل، نه دیگر خودکشی نه دگرکشی و نه… سپس پس از تعطیلات بازار گرم لوح تقدیرها…!!!

آری برادر… ما همچنان از آن ور بام می افتیم
یادم هست چند سال پیش در یک برنامه در راستای ایجاد نشاط در جامعه، بنده و دوستان موارد مختلفی را ارائه‌ دادیم که یکی از آنها گنجاندن روز خنده در تقویم بود، یکی بلند شد و چشم‌تان روز بد نبیند و نزدیک بود ما را تکفیر کنند که منظور شما این است که از این به بعد ما در کوی و برزن بی جهت بخندیم و…
بله حاجی از اقتضای زمان که بگذریم می بینید که باید هرچه داریم و نداریم… و بخندیم و برقصیم که چون دین را دولت مردان تفسیر می کنند
و تکلیف ما نسل سوخته ی دهه پنجاه و شصت با این تفسیر جدید و صدور بخشنامه حضرات در راستای نشاط و شادی که ویدئو و همه آلات و ابزار شادی برایمان ممنوع بود، روشن نیست که صواب کردیم یا گناه!!!
ولی حاجی برای اولین بار یه فتوا هم از یک آدم بی سواد یه لاقبا بشنو این شادی نیست، این ابتذال است، این شادی نیست این طغیان است، این شورشِ شادی است
بیایید طرحی نو دراندازیم برادر….