هابیل آرام گرفت/ او سالهاست که شهید بود

هابیل نزد خدا عزیز شد، قابیل حسادت کرد
و قابیل هابیل را کشت
هابیل کشته شد اما قصه تمام نشد و خود آغاز قصه ی دور و دراز دنیای ما آدما شد
قصه ی هابیل و قابیل
خط و رسم دنیا تعیین و ترسیم گردید که آدمیزاد یا هابیل است یا قابیل
از روزهای آغازین روزگارِ هابیل و قابیل تا امروز ما، قرنها می گذرد
و این قصه ی پر رمز و راز همچنان بر مدار هابیل و قابیل، حق و ناحق، ظالم و مظلوم، خادم و خائن می چرخد و هر روز با طرحی نوتر و به روزتر از دیروز در جریان است و بر مدار گذر زمان می چرخد.
از تمسخر پیامبر و خیانت تعدادی از همراهانش تا باز کردن پای کعب الاحبارها (آیت ‌اله العظماهای قوم یهود) به بهانه اسلام آوردن دروغین و تکیه بر منبر پیامبر پس از رحلت ش
از مظلوميت علی(ع)، از دشمن که بگذریم، چقدر از مقدس مآبان خون دل که نخورد
تا کربلای حسین و تا قرنها بلا که خالق آن زورمداران زورگوی بی منطق در سرتاسر دنیا و پادوهای خرده پایشان بودند
تا نظریه های مسخ کننده و تا شعارهای دروغین حقوق بشری در طول تاریخ بشر.
و این داستان تا امروز ما ادامه دارد و همچنان این قصه سر دراز دارد…

خدای من
قابیل روزگار ما چقدر قدرت دارد
قابیل روزگار ما چقدر ابزار و چقدر طرفدار دارد
چه شعارهای خوش خط و خالی
چه لذت های اغواگرایانه ای
چه زندگی‌ های لذت‌بخشی
و چه مردم مردم کردن های دروغینی!!!
و هابیل بودن چقدر سخت است، چقدر هزینه و چقدر زحمت دارد

قابیل امروز پیاده نظام دارد، امپراطوری رسانه دارد و شعارهایی که خواص می سرایند، آگاهانه نشر می دهند و ناآگاهانه مورد پذیرش اقشار وسیعی از جامعه قرار می گیرند.
شایعاتی که به خورد مردم می دهند و سرنوشتی که براساس همین شعرهای تهی از شعور رقم می خورد

او کار می کرد، شب و روز نداشت، مادرش همانند مادران ما ساده، بی آلایش و بی رمق
خواهرش همچو خواهران ما نه پُزی می دادند نه فخر می فروختند
و دخترانش که دستانشان خالی تر از دستان ما از سهم آقازاده گی و سفره ی انقلاب

بر او تاختند‌
پیش از آنکه رئيس جمهور شود و بیش از آنکه حق ش باشد
یک روز بنام منافقینی که خود روسیاهند و قاتل ملت ایران
یک روز بی سوادش خواندند
و یک روز هم تمسخرش کردند که از سرِ صداقت از کارگری گرسنه، رنجدیده و رنجیده که ساعت ها منتظر دیدار حضرت یار بودند، پرسید که نهار خوردی؟
اما مردنمایان نامرد روزگار موج تمسخر به راه انداختند و او خم به ابرو نیاورد، عصبانی نشد، بین مردم ایران فرق نگذاشت و هیچکس را بی اصالت و بی شناسنامه و بی سواد نخواند…!!!
او را سالهاست که شهیدش کردند

در این سال‌ها
شهر به شهر
روستا به روستا
کوی به کوی
و آخر قصه هم کوه به کوه
بسان عاشقانگی های فرهاد بر بلندای بیستون جان شیرینش را ایثارگرانه فدای عشق به سرزمين ش کرد
بدون اینکه در پی تختخوابی نرم و گرم باشد و غذای چربی و….
محاسنش سپید شد، قامتش خمید و غصه ی پیرزنی در گوشه ی دهاتی از سرزمین اساطیری ایران بی قرارش می کرد
چه به سرعت پیر شده بود و ما هواسمان نبود با چهره ی غمبار و پُر از غم روزگار و هزاران راز نگفته!!!
رازها و اندوه ها و تهمت هایی که هیچگاه به روی بانی و باعثانشان نیاورد را با خود پیش خدا برد

تخریب هایی که نه توسط محرومان و مظلومان که انتقاد و گلایه حقشان بوده و هست، بلکه توسط آنهایی که غرق در پول و مال و سرمایه و طلا و دلارند
آنهایی که در زمان ارزانی ارز و طلا می خرند در زمان گرانی می گذارند تا گران تر شود و ناگهان به دروغ مردم مردم می کنند!!!

هابیل امشب به آرامش ابدی رسید
و مزد صداقت، سلامت و دست پاکی ش را از خدا و مردم گرفت
با موج میلیونی بدرقه ی مردم بزرگ ایران
البته اگر مغرضان این موج میلیونی را شهروند درجه یک به حساب بیاورند و در قالب استاندارد دوگانه ی تعريفشان از مردم و ملت ایران بگنجد!!!

چه دانم های بسیاری ست لیکن من نمی دانم
من نمی دانم چرا
مرزهای ایران پر رمز و رازند و چقدر این سفر یادآور نام آوران و حافظان مرزهای ایران در طول تاريخ است
گویی نعش سید پیروزمندانه در مصاف با اهريمن از سرحدات ایران برگشته با شکوه و با عظمت
از مرزهای تاریخی و تاریخی به درازای مرزهای ایران، مرزهایی که فراتر از یک جغرافیا هستند
مرزهایی که پادشاهان و شاهان بی کفایت در طول تاریخ دور و نزدیک به ثمن‌ بخس بخشیدند

«آی آراز بیر دالغا وور، دریا کیمی توفان ائله/ ظالمین ییخ قصرینی، اوز باشینا ویران ائله»

ای ارس موجی بزن، همچون دریا توفان نما/ کاخ ظالم را بیفکن، بر سرش ویران نما.