موکب داران موکب یاران

موکب از واژگانی است که چند سالی است جای خود را نه صرفا در قاموس واژگان باز کرده بلکه با دل و جان مشتاقان سالار شهیدان عجین شده است.

موکب محل ارادت ورزی کسانی است که با مال و توان خویش آیین پذیرایی از زوار را با عشقی سرشار از معرفت حسینی (ع) بجای می آوردند.

عده ای افتخار موکب داری دارند و با این قصه ی عشق و عاشقی در گرما و سرما آشنایند.

وقتی زائری با پای دل رو بسوی کربلا می رود یا با پاهای تاول بسته پس از پیاده روی اربعین در هنگامه بازگشت رو بسوی کاشانه خویش می رود موکب هست و یک دنیا شور و دلدادگی. آنانکه تجربه زیسته موکب داری دارند می توانند باز گویند این حس و حال دلدادگی را.

اما اگر برای کسان دیگری برپایی موکب امکان پذیر نیست می توان جور دیگری این ارادت ورزی را به کاروانیان کربلای معلی به نمایش گذاشت و آن هم موکب یاری است.

موکب یاری می تواند پخش غذای نذری باشد. می تواند گرفتن یخی در این هوای گرم و رساندن به موکب ها باشد.

می توان ساعتی وقت اختصاص دادن به ریختن چند استکان چای باشد.

می تواند شستن ظرف ها با همه خلوص و تواضع باشد.

می تواند بخشش مغازه داری باشد که کار و کاسبی او رونق گرفته و بخشی از مال برکت یافته خود را به موکب ها اختصاص دهد.

موکب یاری گاهی می تواند رنگ و بوی فرهنگی به خود گیرد و نوشتاری باشد از آنچه بر زینب کبری سلام الله علیها گذشته است.

می تواند کمک به درمانده و راه مانده ای باشد که ماشین او دارای نقص فنی است.
موکب یاری می تواند جای خود را در کتاب خادمی به زوار حسینی (ع) باز کند.