خانه تکانی و چند روز مانده به عید نوروز

اسفندماه، ماه پیش اندیشی ها و ماه آمادگی است؛ پایانی است برای یک آغاز؛ در طبیعت شور و غوغایی است؛ گیاهان از خواب زمستانی برمی خیزند و شاخه ها مهیای وضع حمل تا شکوفه ها بخندند به ناز.

بازارها شلوغ، عده ای مهیای بازگشت به زادگاه می کنند. دانشجویان از راه دور خوابگاه ها را ترک می کنند و دگر باره طعم و غذای دستپخت مادر همچون خود مادر چیز دیگر است.

نیکوکاران با کفشی، البسه ای شادی را به بچه های ایتام و محرومان هدیه می کنند بی آنکه خود را به رخ بکشند.

اما حکایت خانه تکانی سرشار از خاطرات فراوان است؛ هرچند برای مردان چون مربیان فوتبال برنده در وقت اضافه دقایق و ثانیه به سختی می گذرد!

بانوان این فعالان عرصه تلاش همه جانبه حتی بشقاب های زندانی شده لای کابینت آشپزخانه را هم شستشوی می دهند تا گرد و غبار بنشسته بر آنها برود.

پنج شنبه آخر سال و جمعه غریبان هم دلتنگی های خاص خود را دارد؛ گویی اموات با همه خاطراتشان این روزهای پایانی سال به خانه اذهان می آیند و با خود گویی عجب حکایتی است این قصه ی زندگی که گل بشکفد و یاران در گل باشند و دستی به دعا که باغ و بوستان و گل های بهشت ماوای شان.

خانه تکانی قبلا که هنوز زندگی شهری اینقدر گسترش نیافته بود حال و هوای خاص خود داشت.

گیاهان پشت بام روییده بودند و قالی روبه خورشید منازل روستا را رنگ به رنگ می کرد. هرچند گاهی اگر در روستای کوچک اگر کسی بار سفر آخرت بربسته بود خانه تکانی اهالی روستا منوط به خانه تکانی او بود.

خانه تکانی فقط خانه تکانی وسایل و لوازم خانگی فرش و پتو و شستشو نبود؛ خانه تکانی دل هم بود.

پیری در آبادی بود که می گفت دنیا زاد است و مرگ و دل ها را مستعد آشتی کنان می کرد تا پنج شنبه آخرسال همه با هم سر مزار خفتگان بروند.

پنج شنبه یا جمعه و بعضا دوشنبه ای که عرفات می نامیدند انرا و شیر برنج و نان فتیره و خرما غذای غالب بود و بسان امروز قبرها پر نمی شد از کیوی و میوه های غریبه.

زنان آبادی دیگ بر سر خود را به مزار می رساندند و برخلاف امروز از قبرستان ها صدای وای و گریه برنمی خاست و بر روی قبرهای ساده گلی گیاهان رویش می کردند و تکه سنگ کوچکی معرف قبر خفته ای بود که با سه سنگ ریزه بر آن می زدند و خبر می کردند ما پی دیدار تو آمده ایم.

امسال خانه تکانی مان با خانه تکانی دیگر پیوند خورده است و آن تلاقی دو بهار قرآن و بهار طبیعت است. همانطورکه مساجد مهیای آمادگی برای این ماه ضیافت الهی می شوند دلها هم باید مهیای خانه تکانی از گونه ای دیگر شوند. دل از زنگار گناه پاک شود؛ کینه و کدورت ها رخت بربندد و دل که غباری دارد آیینه صافی شود که از خدا طلب روشنی کند.

روزگاران تان سرشار از خوشی و خرمی باد.
✍️ محمد رستمی فعال فرهنگی