ایرج خالصی/ نوشداروی عشق

نوشداروي عشق

سینه ای خواهم به پهنای جهان

تابریزم عشق را جمله در آن

عشق معناي بهاران دل است

لحظه هاي نور باران دل است

عشق يعني موج درياي خيال

خانه كردن در بلنداي خيال

عشق يعني زخم سرخ ياس ها

زخم خوردن از زبان داس ها

ياس عشق درد آشناي زخم هاست

درد جاري در صداي زخم هاست

داس ها از پشت خنجر مي زنند

ياس ها را پاي تا سر مي زنند

ياس مي پيچد به خود از درد زخم

در حرير كوچه هاي زرد زخم

ياس ها عطر لطافت مي زنند

بي نوازش زود آفت مي زنند

در نوازش ياس ها قد مي كشند

بر هجوم داس ها سد مي كشند

*

گاهگاهي عطر افيون دارد عشق

موج اقيانوسي از خون دارد عشق

سينه ام موج محبت مي زند

عشق را در تار و پودم مي تند

*

عشق اي ديوانه چون من تار وپود

عشق اي معناي هر بود و نبود

عشق اي رنگ شقايق رنگ خون

عشق اي معناي زيباي جنون

در رگان من طهور تاك توست

نشئه ي سيالي ازترياك توست

كي مرا اي عشق پا پي مي شوي ؟

درد هجران مرا ” كي ” مي شوي ؟

التفاتي ميكني بر حال من

مي فرستي قاصدك دنبال من

قاصدك من عاشقي ديوانه ام

بال پروانه ست سقف خانه ام

سايه ي پروانه ها ما واي من

روي برگ نسترن ها جاي من

قاصدك خورشيد مهمان من است

بر بساط سفره ام يك سوسن است

قاصدك من سفره ام رنگين ترين

مستطيل سفره ام نيلو فرين

روي نيلوفر گذارم باده را

كرده ا م نيلوفري سجاده را

شيشه ي آلاله مينا كرده ام

باده را از شبنم “لا” كرده ام

هر كجا پژواك نوشانوش من

در شقايق هاي شبنم پوش من

از غم ياران حنظل نوش من

چون شقايق سرخ شد تن پوش من

من شكوه آبي ي كاشي شدم

روي فكر خويش نقاشي شدم

بر خيال سبز مينياتور عشق

مي زنم رنگ طلاي نور عشق

باز دم زان نا مكرر مي زنم

در هوايش بازهم پرمي زنم

عشق اي دشت شقايق پرورم

ابر باران زاي چشمان ترم

عشق اي تو جويبار دوستي

فصل زيباي بهار دوستي

عشق اي تو مظهر آزادي ام

خواب شيرين در شب فرهادي ام

عشق اي تو جاري ي در ريشه ها

آشنا با خشم تيز تيشه ها

عشق اي معناي نام آدمي

شير شرزه در كنام آدمي

عشق اي تو زخمه هاي تار جان

مرهم زخم دل بيمار جان

در من عاشق ترين لبريز شو

نوش داروي دل ما نيز شو