آرزو جمالوندی/ بیکاری در ایلام آژیر قرمز می کشد

از منظر اقتصادی در تعریف بیکاری آمده است، به فردی که یک هفته قبل از مراجعه مامور آمارگیری شغل درآمدزایی نداشته باشد، از نگاه فرهنگی فردی که در یکی از مراکز دولتی یا شخصی مشغول به فعالیت آبرومندانه نباشد، از نظر اجتماعی فردی که به فعالیت آبرومندانه مشغول نباشد و مورد پذیرش دیگران واقع نشود بیکار است. با بررسی مفاهیم مذکور به این نتیجه می رسیم وجه تشابه تعاریف بیکاری، نداشتن شغل آبرومندانه، تولید و درآمد و مزد می باشد که سوغات این معضل در زمینه های اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و سیاسی خود را نمایان می کند و پیامدهای منفی و متفاوتی را بدنبال دارد که در نتیجه بر افزایش ناامنی های روانی، بزهکاری، طلاق، اعتیاد و مهاجرت و بطورکلی بر ابعاد مختلف زندگی انسانی تاثیر می گذارد و جامعه را دستخوش ناملایمات می کند. در این مقال قصد نداریم به بررسی کلی آثار زیانبار معضل بیکاری بپردازیم یا اینکه بیکاری را پدیده ای جدید بدانیم. بر این باوریم در طول تاریخ تاکنون معضل بیکاری وجود داشته و در آینده هم هست. بحث اصلی بیکاری ناهنجاری است که در سالهای اخیر در برخی استانهای کشور به صورت غیرمتعارف سیر صعودی به خود گرفته است براساس آمارهای رسمی منتشر شده استان لرستان در سال 91 با 20 درصد رتبه نخست بیکاران را به خود اختصاص داده است بر همین اساس استان ایلام با 3/17 صدرنشین بعدی جدول بیکاری است. ایلام در حالی سال 91 را با نرخ بیکاری 3/17 درصدی سپری کرد که بیکاری 21 درصدی جمعیت فعال استان، بهارش را رکوردار نرخ بیکاری فصلی در بین سایر استانها کرد و این رقم در زمستان به 2/19 رسید. در دو سال گذشته اگر خطاهای آماری را نادیده بگیریم ایلام با چند پله سقوط جز 10 استان رکورددار کشور است آنچه از این آمارها استنباط می گردد مناطق محروم بیشترین آمار بیکاری را به خود اختصاص داده اند و به تعبیری بیکاری به مرز هشدار رسیده است و اعلام خطر و آژیر قرمزی است که نیازمند مداخلات همه جانبه است. همانطورکه در مقدمه این بحث ذکر شد بیکاری نه تنها در زمینه های مختلف فردی و اجتماعی و اقتصادی تاثیر منفی بر جای می گذارد، بلکه می توان به عنوان مادر آسیبهای اجتماعی از آن نام برد.
با نگاهی کوتاه به آسیبهای اجتماعی از جمله خودکشی، دگرکشی، اعتیاد و مقایسه و بررسی آنها می توان نتیجه گرفت به موازات افزایش بیکاری افزایش یا کاهش می یابند نمونه این موضوع استان محروم ایلام است که در سالهای اخیر انگار همه آسیبها دست بدست هم داده اند تا آن را محرومتر کنند و معضل بیکاری و آثار زیانبار آن این محرومیت کهنسال را دوچندان کرده است از حیث خودکشی و دگرکشی در رده های بالای جدول استانها قرار دارد و دیگر آسیبهای اجتماعی کمابیش خود را نمایان کرده اند، هرچند مسئولین متولی کاهش آسیبها در زمینه های پیشگیرانه تلاشهایی بعمل می آورند، اما با اینکه بیکاری به مرز هشدار رسیده است و در واقع زنگ خطر آن به صدا درآمده است. متاسفانه نمی توانند یا نمی خواهند به هدف اصلی بزنند و در فکر چاره اندیشی برای به حداقل رساندن این معضل برآیند بهرحال زنگ خطر بیکاری در استان به صدا درآمده است و نیازمند عزم مسئولین استان و حمایت مسئولین در سطح ملی است. لازم است مسئولین ارشد استان قبل از اینکه معضل بیکاری و آثار زیانبار آن غیرقابل کنترل گردد چاره اندیشی کنند و با جلب توجه مسئولین در سطح کلان و ارائه راهکارهای خلاقانه از خروشان شدن سیل بیکاری و به تبع آن معضلات اجتماعی بکاهند.