به قلمرو خرس ها نزدیک نشویم!!

گاهی خبرهای ناگواری از حمله حیوانات وحشی از جمله خرس به هم استانی های عزیز به گوش می رسد و تصاویر زخم بر دست وصورت مجروحان دل هر بیننده ای را ریش می کند.
اگر این حقیقت را بپذیریم که خداوند متعال هیچ موجودی را عبث و بیهوده نیافریده است و هر جاندار و جمادی و گیاهی بهر ماموریت خاص خود آمده است و این نظام هستی در احسن خلق شده است و خلق احسن است، در بسیاری از رفتارها تجدید نظر خواهیم کرد.
متخصصان آبخیزداری بر این عقیده اند که دو نوع آبخیزداری داریم یکی آبخیزداری مکانیکی یا همان مداخله فیزیکی در طبیعت مثل سازه های خشکه چین و.‌‌..
و دیگری آبخیزداری بیولوژیک یا همان جنگل و مرتع و پوشش.
اتفاقا اگر آبخیزداری بیولوژیک مورد اهتمام باشد و پوشش و حفظ پوشش در دستور کار باشد در پایین دست کوهساران جوشش رود و چشمه سار خواهد بود و حاصل آن جوشش می شود کوشش مردمان.
پس اگر بگوییم ما نان از پی ناز درخت و نوازش مرتع می خوریم و امنیت غذایی مان وابسته به امنیت زیستی است سخنی به گزاف نگفته ایم.
حالا این امنیت زیستی احتیاج به نگهبان و محافظ دارد. این نگهبانان در رده های گوناگون در قلمرو جنگل و مرتع مشغول زندگی و صد البته مراقب امنیت زیستی اند تا کسی در محدوده معینی فراتر نرود و سر کوه را چون مجرمان بی گناه نتراشید که فردا روزی سیل نیاید و کسی در پس کوچه های آبادی صدا نزد ناگهان برای کوکب خانم میهمان سرزده سیل آمد و با خود همه گوسفندانش را برد!
اگر شغالان بسان شهرداران طبیعت نظافتچی عرصه های پایین دست هستند…. خرس و پلنگ هم مثل شیر در قلمرو بالاتر مانده اند….
اگر عرصه های پایین تر را گل و گیاه و بوته های مهربان است عرصه های بالاتر همچون ارجن وگون و زالزالک را نیزه بدست حافظ خاک. هم این دستان تیز دارد همان آن خرس نخراشیده ناخن نتراشیده!
بپذیریم این کوهساران فقط زیبایی منظر نیستند؛ اینها بیش از هر چیز دیگری ابخوان های طبیعی هستند تا در پایین دست چشمه ساری جاری شود و دست درویشی تکه نان فرو برد در آب و کودکی در دبستان با عشق مشق هایش را بنویسد بابا نان داد!
هرچند ابر و مه و فلک همه در کارند تا نانی به کف آریم و به غفلت نخوریم.
بیایید به این حافظان امنیت زیستی به دیده احترام بنگریم.
در کشوری با منابع آبی اندک زندگی می کنیم که نتیجه همین درختان و پوشش است. اگر با تیر و تفنگ به جان خرس و پلنگ و با شیر و شلنگ به جان آب افتادیم فردا روزی خود آب، آب پاکی روی دست مان نریزد و چون به خود آییم ملامت کنیم خویشتن را…‌
مراقب سلامت خود و طبیعت باشیم.
محمد رستمی -فعال فرهنگی و همیار طبیعت